Utrum igitur tibi litteram videor an totas paginas commovere?

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Hoc est non modo cor non habere, sed ne palatum quidem. Maximas vero virtutes iacere omnis necesse est voluptate dominante. Cum sciret confestim esse moriendum eamque mortem ardentiore studio peteret, quam Epicurus voluptatem petendam putat. Quid ergo attinet dicere: Nihil haberem, quod reprehenderem, si finitas cupiditates haberent? Duo Reges: constructio interrete. Bork

Quid vero?: Illa sunt similia: hebes acies est cuipiam oculorum, corpore alius senescit;
Bork: In enumerandis autem corporis commodis si quis praetermissam a nobis voluptatem putabit, in aliud tempus ea quaestio differatur.
Hic ambiguo ludimur.: Nulla erit controversia.
Sedulo, inquam, faciam.: Ita redarguitur ipse a sese, convincunturque scripta eius probitate ipsius ac moribus.
Bork: In qua quid est boni praeter summam voluptatem, et eam sempiternam?
Sed nimis multa.: Quae cum magnifice primo dici viderentur, considerata minus probabantur.

Ea possunt paria non esse. Quis istud possit, inquit, negare? Et quod est munus, quod opus sapientiae?

Reguli reiciendam; Sic exclusis sententiis reliquorum cum praeterea nulla esse possit, haec antiquorum valeat necesse est. Nec vero sum nescius esse utilitatem in historia, non modo voluptatem. At hoc in eo M. Nam si propter voluptatem, quae est ista laus, quae possit e macello peti? Nondum autem explanatum satis, erat, quid maxime natura vellet. Res enim fortasse verae, certe graves, non ita tractantur, ut debent, sed aliquanto minutius. Quid enim tanto opus est instrumento in optimis artibus comparandis?

Quem quidem vos, cum improbis poenam proponitis, inpetibilem
facitis, cum sapientem semper boni plus habere vultis,
tolerabilem.

In qua si nihil est praeter rationem, sit in una virtute
finis bonorum;

In omni enim animante est summum aliquid atque optimum, ut in equis, in canibus, quibus tamen et dolore vacare opus est et valere;

Quid enim de amicitia statueris utilitatis causa expetenda vides.
Quod autem meum munus dicis non equidem recuso, sed te adiungo socium.
Quid ergo dubitamus, quin, si non dolere voluptas sit summa, non esse in voluptate dolor sit maximus?
Illa videamus, quae a te de amicitia dicta sunt.

Sed quamquam negant nec virtutes nec vitia crescere, tamen utrumque eorum fundi quodam modo et quasi dilatari putant.
In qua quid est boni praeter summam voluptatem, et eam sempiternam?
Quid ei reliquisti, nisi te, quoquo modo loqueretur, intellegere, quid diceret?
Quicquid porro animo cernimus, id omne oritur a sensibus;